ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΖΩΓΡΑΦΩΝ-ΑΓΙΟΓΡΑΦΩΝ "ΝΟΗΣΙΣ & ΕΚΦΡΑΣΙΣ": Χρήστος Τυρεκίδης Δάσκαλος Ζωγραφικής

Χρήστος Τυρεκίδης

Με αγάπη για την μάθηση

Επιστροφή

Σε όλη τη σελίδα,
ανάμεσα στα έργα, υπάρχουν διάσπαρτα κείμενα,
ή μαθήματα ζωγραφικής με βίντεο!

Ώρα δράσης 28 Σεπτέμβρη 2019

Μια Ιστορία Τέχνης, όπως δεν έχετε ακούσει ποτέ ξανά!

..... _-_-_-_....

Διαβάστε όμορφες ιστορίες για παιδιά, μα και για μεγάλους

Ακολουθούν ασκήσεις από βίντεο στο κανάλι: https://www.youtube.com/user/TyrekidisCris/videos

Ασκήσεις τέχνης: https://www.youtube.com/user/TyrekidisCris/videos

Ζωγραφίζοντας 2 κύκνους!
Βίντεο/Σπουδή για μαθητές Δημοτικού-Γυμνασίου!
Το 1ο πέρασμα:
α) μέρος
β) μέρος

Εδώ το βίντεο σπουδή/ελαιογραφία με τη γάτα!

Λίγες σκέψεις για το έργο μου με τον ψαρά, που συν Θεό δημιούργησα για την έκθεση μας στην αίθουσα Athens Heat!

Η δουλειά του ψαρά είναι μοναχική!

Πολλές φορές, γίνετε επικίνδυνη με τα απρόβλεπτα της φύσεως που συναντά στα ανοικτά του πελάγου!

Λίγοι γνωρίζουν και ελάχιστοι θυμούνται πως δουλεύει τις ώρες που οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε τη ζεστασιά του κρεβατιού, πως η ζωή του μοιάζει με των ασκητών, που αξημέρωτα, μέσα στη σιωπή της νύκτας, με τα δικά τους λυχνάρια, τα καντήλια και τα λιγοστά κεριά, ξεκινούν με ωδές και ύμνους να δοξολογούν Τον Δημιουργό των όλων.

Ίσως γι αυτό ο Κύριος παρομοίασε τη ζωή και το έργο των Αποστόλων με το έργο του ψαρά, καθώς σε δίχτυα φωτεινά πιάνουν και σώζουν ψυχές που χάνονταν στην άβυσσο της νοητής θάλασσας!

Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά είναι ειπωμένο πως στον Παράδεισο ΔΕΝ υπάρχει θάλασσα!

Μη σας λυπεί η απουσία της αιτίας των εδώ διακοπών!

Η θάλασσα υπάρχει στη Γη, για έναν και κύριο λόγο.

Να καθαρίζει με κάθε τρόπο τη βρωμιά που προκαλούμε κυρίως οι άνθρωποι στο περιβάλλον.

Γι αυτό και εκεί δεν υπάρχει λόγος της δικής της ύπαρξης!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Για να κατανοήσετε λίγο τις σκέψεις που με ώθησαν να ζωγραφίσω με χρώματα χαράς και κεφιού, τη στιγμή που τελείωσε ο κάματος της νυκτερινής κοπιαστικής εργασίας, και ο ψαράς, με ευγνωμοσύνη που πολλές φορές δεν συνειδητοποιεί, στέκει στη μέση του δικού του κόσμου, κάνοντας τον απαραίτητο έλεγχο σε ότι του δίνει λόγο ύπαρξης και ζωής, πριν με το δικό του λυχνοστάτη κάνει την επόμενη νυκτερινή έξοδο της επόμενης ψαριάς.

Όταν λοιπόν αγοράζετε ή γεύεστε τα υπέροχα ψάρια, θυμηθείτε να πείτε ελάχιστα ευχαριστώ, πρώτα στον Κύριο που τα έδωσε, αλλά και στον μοναχικό ψαρά που ξενύχτισε για να τα έχουμε εμπρός μας!

Αν όχι τι άλλο, μέσω της ευγνωμοσύνης, το γεύμα σας θα αποκτήσει περισσότερη νοστιμιά!

Δείτε σε βίντεο ένα μάθημα Προοπτικής με ένα σημείο φυγής

Η δική μας συνεισφορά, γκαζοτενεκέδες για λουλούδια στους δρόμους,

στην Άφυτο Χαλκιδικής.

Δείτε γρήγορη σπουδή πορτραίτου Κρητικού σε 10πλάσια ταχύτητα

με το άκουσμα κρητικής μουσικής από τη λύρα του κ. Μουντάκη!!

Το βίντεο της δημιουργίας του έργου, εδώ!

Λίμνη Κόμο, βόρια Ιταλία!

Ένα βίντεο μάθημα για το πορτραίτο

Δώρο γάμου, μαζί και η ευχή:

"Η ομορφιά στη νέα σας ζωή,

δεν είναι το ταξίδι!

Η ομορφιά, είστε εσείς!

Ευχόμαστε, στο τέρμα του,

'σαν φτάσετε Μαζί!

Να 'ναι όμορφο και φωτεινό,

σαν την αρχή!"

Λίγες στιγμές ζωγραφικής στο YouTube

Ακούστε μια όμορφη ιστορία για παιδιά

Δείτε το βίντεο

Σπουδή πορτραίτου με ένα πέρασμα, μάθημα για νέα μέλη!

Το βίντεο εδώ:

Διάλεξη για την Φωτοσκίαση

Αναζητώντας την μορφή!

Τη μορφή σου κοιτώ,

της νιότη σου π' αναζητά απομεινάρι,

και καλοπίζεσαι,

μαλλιά υφαίνεις με τα δάκτυλα,

καθάρια και λευκά σαν το φεγγάρι!

Μορφή γαλήνια!

ρούχα βαμμένα,

με τις φωνές του παρελθόντος υφασμένα

μνήμες πολύτιμες

με άγιο φως ντυμένες,

μ' αγάπη τις κρατάς, δεν τις αρνιέσαι,

κι ότι απ' τη μνήμη σου ξεπρόβαλε,

στρέφεις το βλέμμα σου εκεί

κι αναγεννιέσαι!

Της μοναξιά σου συντροφιά μοναδική,

δεν είν' αστείο,,

ούτε και εύκολο,

σε ότι τόσο αγαπάς να πεις, Αντίο!

Ακόμη εκεί,

χωρίς να ξέρω το γιατί, να σε κοιτάζω!!!

Το βλέμμα, στις βαθιές τις αυλακιές σκαλώνει,

Ήρεμη μορφή,

γιομάτη υπομονή, στολίζεσαι,

τι περιμένεις;

Να μάθω θέλησα, ρωτώ,

Αγάπη βρήκες;

Μειδιάς και μένει σιωπηλή,

εγώ για να μαντέψω!

Και τούτες οι γραμμές,

του χρόνου μαρτυριές που σε στολίζουν,

σκύβω ν αφουγκραστώ, να δω,

αγάπης ψίχουλα που σκάλωσαν στις αυλακιές,

κι έγιναν σπόρος,

αγάπης και υπομονής,

καρπός πολύς!

Ποιους καρτεράς να τον δωρίσεις!

Μάνα!

Αν και αλήθεια είναι πως, πριν ακόμη πάψουμε να είμαστε παιδιά, γονείς γινόμαστε, της Μάνας η μορφή, πέρ' από κάθε προσμονή, κι ενάντια σε κάθε λογική, εμπόδια δεν βλέπει!!!

Μάνα!

Λέξη μικρή, κάθε της συλλαβή στα χείλη των ανθρώπων χαραγμένη, μα και τρανή, χωράει μέσα της τη Γη, εύηχη, γλυκιά, ευφραίνει κάθε λογισμό, κάθε καρδιά, και στην αδύναμη στιγμή, παρηγοριάς είναι κραυγή!!

Μικρόσωμη φιγούρα πώς το μπορεί και αγνοεί, τα δώρα της εξέλιξης περιφρονεί, κι ακόμη με τα χέρια της τα δυο, παντού προφταίνει!!!

Ανείπωτη φιγούρα προσφοράς, καρδιοχτυπά χωρίς καρδιά, αφού τη στέλνει συντροφιά με τα παιδιά, να τα προσέχει!!!

Στον καμβά, Μορφή γαλήνια, στιβαρή, γενναία μα και τρυφερή, χαμογελά με ευτυχία, ανάμεσα στους Ήλιους της ζωής της στέκει, στο κάθε κάλεσμα, σταματά την κάθε “άλλη” σκέψη, στις μέριμνες τις βιοτής την πλάτη στρέφει!

Και Στέκει εκεί!!

Ακόμη και μετά που ο Ήλιος ο λαμπρός, στη γνώριμη γωνιά του ακουμπά ...να ξαποστάσει, αυτή Εκεί!!

Ήλιο δικό της λαμπερό κρατά και τη φωτίζει, της δίνει δύναμη, χαρά, και μ' ό,τι μέσα της κρατά, από το στήθος της, σταλιά σταλιά, μόνον ζωή τού δίνει!

Θαρρείς σε τούτη τη ζωή, ό,τι δεν “πρόκαμε” ο Θεός, σ' αυτήν ανέθεσε το πανταχού παρόν Του να καλύψει!!!

Με ποια μορφή στη Γη μπορεί να συγκριθείς, αν πρώτα Μάνα δε γενεί, κι ας μη γεννήσει!

“Αἱ χεῖρες ἅς ἔπλασας, μέ δέος πλάθουσι τό Πάθος σου Κύριε”

-τα χέρια που έπλασες, με φόβο -θεού- πλάθουν το -άγιον- Πάθος σου Κύριε-

Όσοι από κοντά γνώρισαν τα ασκητικά γεροντάκια, εκείνα της μόρφωσης, μα πιότερο εκείνα που μήτε το μικρό δημοτικό δεν μπόρεσαν να τελειώσουν, χαμένα σε βουνά, σε χαράδρες, στα Κατουνάκια, μορφές ιλαρότητας, καλοσυνάτες μα και αυστηρές σε θέματα Δογματικά της Πίστης μας, κατανοούν ετούτη τη σκυφτή μορφή καλύτερα!

Μορφή της προσφοράς, μα όχι εκεί που όλα αναλώνονται μέσα στο χρόνο!

Για εκεί, όπου με σώμα και ψυχή από μικροί έχουν ταχθεί!

Τώρα, με προσοχή άπειρη, μαζί και δέος, κρατά στα χέρια του ό,τι με πάμπολλες κι αγνώριμες σε μας στερήσεις, μέσα στα βάθη της καρδιάς του βρήκε, και με τρόπο άδολο κι αγνό το έχει αγαπήσει!

Ο χώρος γύρω του μικρός, χρωματικά βαρύς και πνιγηρός μαζί, τα χρειαζούμενα τονίζει τα ελάχιστα, του κόσμου του Πνευματικού, όσα της προσευχής και προσοχής!

Τα χέρια του, με υπερβολή σε μέγεθος, πλατιά σαν την καρδιά π' ασίγαστα και άοκνα προφέρει τη σωτήριο Ευχή, σταθερά, προστατευτικά και απαλά, με δέος κρατούν το ξύλο – τότε της γνώσης του κακού, μα τώρα- του μοναδικά Καλού, αναζητώντας την Άγια μορφή, την ώρα της υπέρτατης θυσίας!

Ο Δημιουργός πλάθεται ξανά και ξανά, μέσα στα χέρια του δημιουργήματος Του!!

“Αἱ χεῖρες ἅς ἔπλασας, μέ δέος πλάθουσι τό Πάθος σου Κύριε”

Τέχνη υπέροχη.

Κι αν ώρες ατέλειωτες στον καμβά σου μ' αγάπη της “μιλάς”, με χρώματα και σχήματα, μονάχα ευεξία και χαρά θα σου χαρίζει!

Για τούτο το δώρο το ευγενικό, Θεέ μου, σε ευχαριστώ!!!

Ζωγραφίζοντας το χωριό μου, Τριανταφυλλιά Σερρών.

Κόρη πεντάμορφη και ακριβή,
με νιάτα στολισμένη,
μοναδικά ξεχωριστή σε κάμπο και βουνό μαζί
με χάρη απλωμένη,
το χρόνο αγέρωχα αγναντεύεις.

Κόκκινο Ρόδο ζηλευτό,
-μα και λησμονημένο-
θυμάσαι και αναπολείς
γέλια, αγάπες και χαρές μες τα στενά σου,
κοίτες ξερές τα όνειρά σου.

Κι όταν φανούν ανέλπιστα του κόσμου τα παιδιά σου,
όσα τα θήλασες με ακριβό γάλα της θύμησης σου,
σε θήκη της καρδιά τους ακριβή,
στου κόσμου τις γωνιές σ' έχουν μαζί.

Κόρη πεντάμορφη και ακριβή,
μάνα μου έγινες κι εσύ
κι αν λείπω μακρυά σου,
στο λογισμό και την ψυχή,
θα ζεις ευλογημένη,
ποτέ λησμονημένη.

Η Μάνα μου!
Με την ορφάνια η ζωή σε καλωσόρισε,
κι ό,τι μικρό σου χάρισε ή λιγοστό,
μ' απλοχεριά η αγάπη σου το στόλισε
και το 'κανε απέραντα τρανό

Στο ακρογιάλι της ζωής τριπλά
αποχαιρέτησες, ό,τι αγάπησες,
δίχως λόγο πικρό να πεις,
το νιώθεις, το γνωρίζουμε κι δυο πως στο Θεό,
υπάρχουν μόνον ζωντανοί,
εκεί κι εδώ.

Το χέρι σου μικρό και ροζιασμένο,
μικρόσωμη φιγούρα και σκυφτή,
χορτάρια μάνα έσκυψες να κόψεις,
μα κήπο ολάνθιστο έβλεπα την ψυχή.

Βίντεο για το Ανθρώπινο Σώμα

Ίριδες του Βαν Κόγκ. Μικτή τεχνική, στόκος, φύλλου χρυσού, ελαιογραφία

Χανιώτικος Φάρος, ένα στολίδι που ομορφαίνει μια πανέμορφη πόλη!

Γιαλί Τζαμισί: Στο Λιμάνι Χανίων - Ελαιογραφία σε παλέτα ζωγραφικής

Ακουαρέλες

1974, Οκτώβρης, και για άσχετους λόγους βρέθηκα στην Κρήτη ως εργάτης για να μαζώνω ελιές!
Σαν σίμωνα με το πούλμαν της γραμμής στον Αποκόρωνα, με ξάφνιασε η πέτρα!
Παντού πέτρα και λιόφυτα!
Νόμισα προς στιγμήν πως ήταν πολεμίστρες, ώσπου κατάλαβα πως η Φύση τα ...φύτρωνε παντού κι οι Κρητικοί τις μάζωναν σε μπεντένια και τις έκαναν σύνορα των χωραφιών τους!

Τελικά δούλεψα γεμάτους 2.1/2 μήνες σε ελαιοτριβείο, στη Σούρη, 350 μέτρα υψόμετρο!
Τρία χωριά σιμά, μαζί, κι οι κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τότε τους 11 σε αριθμό!
Μια μέρα, ένα κοπελάκι είπε μου πως με ζητούν στο τηλέφωνο.
Μαζί ανηφορίσαμε στον κεντρικό δρόμο του άδειου χωριού και σε μια στροφή, μπήκαμε σε πετρόκτιστο, όπως όλα, φτωχικό που είχε το κοινοτικό τηλέφωνο!
Μια γραι -γιαγιά- έμενε μόνη της εκεί και τα χρόνια και οι κόποι μια ζωής βάρυναν πρέπει τη μέση της, τόσο, που σαν κατσούνι ήτανε σκυφτή!

Λιγοστό φως, κι όσο περίμενα να κτυπήσει το τηλέφωνο, η ματιά μου σκάλωσε σε τοίχους γιομάτους με μικρές και μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες!
Πρόσωπα νέα, παιδικά, στιγμές από γάμους, από γιορτές και βαφτίσια!

-Δεκαεφτά, τόσα 'ναι γιόκα μου τα ζωντανά παιδιά μου, είπε η γιαγιά που πρόσεξε πως κοίταζα τα πρόσωπα τους!
-Ετούτο 'ναι στον Καναδά, ετούτος στην Αυστραλία, αυτός στην Αμερική, αυτός στα καράβια ασυρματιστής, ετούτος,...αυτή νύφη έφυγε Αμερική, ...,!!!

Το σπίτι χαμηλό, στρωμένα κάτω με χαλιά, οι μπατανίες στους τοίχους που δεν είχε φωτογραφίες, κι από μια πόρτα, η αποθήκη μάλλον, έρχονταν η μυρωδιά από το φρέσκο λάδι που εκεί φύλαγε!
Η γιαγιά μίλαγε, μου έλεγε ονόματα παιδιών, νύμφες, γαμπρούς κι εγγόνια, καημός βαθύς μέσα της, μα τα λόγια της ήταν με χαρούμενη χροιά, θαρρείς κι όποτε έλεγε ένα όνομα σίμωνε κι έβλεπε παιδιά και παιδιά των παιδιών της!

Ελλάδα!
Πανέμορφη πατρίδα μου!
Πόσες φορές άφησες με πόνο παιδιά σου να σκορπίσουν στις άκρες της Γης;
Και τούτη η κόρη σου, σκυφτή, τόσα σου χάρισε παιδιά κι ούτε ένα δεν άφησες κοντά της!

Κοίταξα ξανά τα πρόσωπα στους δύο τοίχους!
Ολάκερο χωριό, κωμόπολη σκέφτηκα, κι ούτε ένα κοντά της!

Το τηλέφωνο χτύπησε!
Στην άλλη άκρη, γνώριμη κι αγαπητή φωνή, σκόρπισε με τρόπο μαγικό τις μελαγχολικές σκέψεις της θλίψης!

Ανάμεσα σε παρόντες και απόντες, σαν συνέχεια της ιστορίας του ευλογημένου μας τόπου, έγινε εκεί η αρχή της δικής μου φαμίλιας, με ότι κι αν σημαίνει αυτό!